روش هل دادن یا فورهند (Push or Forehand)

همونطور که از اسمش پیداست، توی این روش، مشعل جوشکاری رو به سمت جلو (جهت شروع) کج می‌کنی و جوش رو به جلو هل میدی.

‏ویژگی‌های جوش Push شده:

‏ گرمای بیشتر: دانه‌ی داغ جوش زیر دست‌هات قرار می‌گیره و نمی‌تونی به راحتیِ روش Pull، خودت رو روی فلز ثابت نگه داری.
‏ جوش صاف‌تر: با روش Push، جوش صاف‌تری خواهی داشت که نفوذش کمتر از روش Pull هست و یه کم هم سریع‌تر انجام میشه.
‏ نیاز به مهارت بیشتر: پس، برای اینکه بتونی یه جوش رو درست به روش Push انجام بدی، به دست ثابت و ماهر نیاز داری، مخصوصاً اگه بخوای حرکت زیگزاگی (بافتن) رو هم به تکنیکت اضافه کنی.
‏ ظاهر زیباتر: جوشی که با این روش ایجاد میشه، صاف‌تر و متقارن‌تر از جوش Pull هست.

‏چه موقع از Push استفاده کنیم؟

‏ جاهایی که ظاهر مهمه: اگه دارم روی چیزی جوشکاری می‌کنم که دیده میشه، همیشه از روش Push استفاده می‌کنم. اضافه کردن حرکت زیگزاگی (بافتن) توی این روش راحت‌تره و باعث میشه یه دانه‌ی جوش زیبا داشته باشیم.
‏ دید بهتر: بزرگترین مزیت Push اینه که می‌تونی ببینی داری کجا میری.

‏چه موقع از Push استفاده نکنیم؟

‏ جوشکاری با سیم جوش توپودری (Flux-Cored): نباید با سیم جوش توپودری از روش Push استفاده کنی. حرکت هل دادن می‌تونه باعث بشه که سرباره (مواد زائد) توی فلز مذاب گیر کنه و این باعث میشه جوش متخلخل، ناهموار، ضعیف و زشت بشه.
‏ نکته‌ی مهم برای سیم جوش توپودری: اگه می‌خوای با سیم جوش توپودری از روش Push استفاده کنی، حتماً باید روی لبه‌ی جلویی حوضچه‌ی مذاب بمونی تا سرباره گیر نیفته. انجام این کار یه کم بیشتر از Pull کردن جوش با سیم توپودری مهارت می‌خواد.